Causa in corso
Michele Wittmann
- Venerabile Servo di Dio -

Michele Wittmann

(1760 - 1833)

Venerabilità:

- 28 novembre 2019

- Papa  Francesco

Vescovo titolare di Miletopoli e Ausiliare di Ratisbona, si impegnò costantemente a diffondere la Parola di Dio. Come Vescovo fu un pastore esemplare. Operò in un contesto marcato dalla presenza dei protestanti, carico di tensioni socio-religiose, ma riuscì ad imprimere un’impronta cattolica

  • Biografia
  • Decreto sulle Virtù
Per la sua grande carità fu chiamato “Padre dei Poveri”

 

    Il Venerabile Servo di Dio Michele Wittmann nacque il 22 gennaio 1760 a Finkenhammer (Germania). Iniziò la formazione scolastica prima a Pleystein poi ad Amberg. Successivamente, frequentò l’Università di Heidelberg e si laureò in teologia nel 1782. Il 21 dicembre dello stesso anno fu ordinato sacerdote. Svolse il suo ministero in diverse parrocchie.

    Nel 1788 venne nominato vice-rettore del seminario diocesano di Ratisbona, dando un contributo particolare alla formazione dei sacerdoti della diocesi. Nel 1802, venne nominato Rettore del medesimo seminario. La formazione impartita ai seminaristi si fondava su una solida impostazione, una seria condotta morale, un tempo congruo per la preghiera, la meditazione e gli esercizi spirituali. Cercava di trasmettere ai seminaristi una forte identità sacerdotale. Sotto la guida del Servo di Dio vennero formati un centinaio di sacerdoti.

    Nel 1804 venne anche nominato parroco del Duomo di Ratisbona, pur continuando a rimanere Rettore del seminario.

    Nel 1808 iniziò la traduzione del Nuovo Testamento in tedesco della quale, fino al 1831, furono stampate circa 74.000 copie.

    Nel 1829, fu nominato e consacrato Vescovo ausiliare di Ratisbona divenendo, l’anno successivo, Vicario Generale della diocesi. Continuò a mantenere uno stile semplice e povero, tanto nella conduzione della vita privata come pure nella vita pubblica, dedicando sempre attenzione e aiuto ai poveri. Attento anche alla vita consacrata femminile, contribuì alla fondazione delle “Povere Suore della Scuola di Nostra Signora”, le quali lo considerano come cofondatore insieme alla Beata Maria Teresa Gerhardinger.

    Alla morte del Vescovo di Ratisbona, S. E. Mons. Johann Michael von Sailer, nel 1832, Re Ludovico I di Baviera lo nominò come successore. Prima della conferma della nomina da parte della Santa Sede, già ammalato gravemente, morì 1’8 marzo 1833 a Ratisbona (Germania).

    Il Venerabile Servo di Dio si impegnò costantemente a diffondere la Parola di Dio. Come Vescovo fu un pastore esemplare. Operò in un contesto marcato dalla presenza dei protestanti, carico di tensioni socio-religiose, ma riuscì ad imprimere un’impronta cattolica. Affrontò con coraggio e con carità pastorale le tragiche vicende del tempo, come le guerre napoleoniche e i conseguenti cambiamenti politici. Era ritenuto un autentico uomo di Dio sia dai cattolici che dai protestanti.

    Lo zelo pastorale scaturiva da una profonda vita spirituale e da un continuo impegno ascetico. Attraverso la preghiera raggiungeva l’unione con Dio che lo portava ad aprirsi al prossimo sofferente. Con la dissoluzione del parlamento di Ratisbona, divenne membro del Consiglio di beneficenza pubblica per assistere poveri, malati e carcerati. Per la sua grande carità fu chiamato “Padre dei Poveri. Egli stesso conduceva una vita austera.

Fu un valido intellettuale cattolico, nonché convincente oratore. Nel fermento anticristiano del tempo, si oppose ai tentavi di inserire il pensiero kantiano nella teologia.

 

RATISBONENSIS

 

BEATIFICATIONIS  et  CANONIZATIONIS

Servi Dei

MICHAËLIS WITTMANN

Episcopi  titularis  Miletopolitani

et  Auxiliaris  Ratisbonensis

(1760-1833)

_____________________

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

 

 

    “Optavi et datus est mihi sensus, invocavi et venit in me spiritus sapientiae. Proposui pro luce habere illam, quoniam inexstinguibile est lumen illius” (Sap 7,7.10).

 

    Spiritus Sanctus Servo Dei Michaëli Wittmann prudentiam sapientiamque dedit, ita ut in sacerdotali ministerio, in futurorum sacrorum ministrorum institutione necnon in episcopali officio per­solvendo omnibus benignum Domini vultum ostenderet et suarum virtutum luminose testificaretur. Sanctitas eius Christi dictum recinit, qui ad se servum bonum et fidelem (cfr Mt 25,21) vocat.

    Servus Dei die 22 mensis Ianuarii anno 1760 in Superiore Palatinato Bavariae, in vico v.d. Finkenhammer apud pagum v.d. Pleystein, natus est. In Tertium Ordinem Sancti Francisci puer adscriptus est. Studiorum cursum in instituto a Iesuitis, post a Benedictinis gesto inchoavit et precipua intellectus munera protulit. Postquam theologiae doctor apud Universitatem Heidelbergensem graduatus est, die 21 mensis Decembris anno 1782 Sacro Presbyterali Ordine auctus est. Primum ministerium sacerdotale in plurimis paroeciis perfecit. Trigesimum secundum aetatis annum agens, cum ex quodam morbo persanatus esset, est pollicitus se in perpetuum quinto decimo quoque temporis momento quae esset Dei voluntas parva oratione rogaturum et huic ipso voto semper forti animo fidelis mansit. Seminarii Ratisbonensis per concursum Rectoris Vicarius factus est, cuius anno 1802 Rector est nominatus. Sacrae Scripturae exegesim, moralem theologiam atque scientiam liturgicam effuse docuit. Praeter Germanicam, linguam Latinam, Graecam, Hebraicam, Italicam atque Gallicam noscebat et suum ardorem erga apostolatum alumnis transfundere valebat. Fidem catholicam a recentioris philosophiae erroribus eximia fortitudine defendit et Sacrorum Librorum Germanicam translationem edidit. Anno 1804 Cathedralis Ratisbonensis Parochus deputatus est, ubi etiam egenorum hospitio, aegrotorum spirituali cura ac in pueros bene­volentia eminuit. Nomen “caritatis angeli” necnon “parentibus orborum et indigentium patris” ei tributum est. Tractatus de iuventutis formatione scripsit. Cum postea Canonicus Cathedralis factus esset, iam erant qui de eo ipso uti sancto homine loquerentur.

    Electus est Episcopus Auxiliaris Ratisbonensis et die 28 mensis Iunii anno 1829 consecratus. Eodem anno Visitatoris Generalis ac Capituli Praepositi officium recepit et anno 1830 novus Episcopus Ratisbonensis Vicarium Generalem propter prudentiam eius voluit eum. Modum vivendi parcum moderatum­que habebat necnon humilitate honores recusabat. Zelum suum ex alta spiritualitate et paenitentia oriebatur. Libertatem Ecclesiae in dif­fi­cili tempore dilexit ac sospitavit. Omnes, etiam qui catholicam fidem non colebant, reverebantur eum. Spem ab eucharistica pietate trahe­bat, quae in liturgicis maxime fulgebat. Beatae Mariae Teresiae a Iesu (in saeculo: Carolinae Gerhardinger), fundatricis Pauperarum Sororum Scholasticarum Dominae Nostrae, spiritualis moderator fuit, ita ut confundator habeatur. Quinquagesimo elapso anno a Sa­cerdotali Ordinatione sua peculiari insigni aureo a Rege decoratus est.

    Anno 1832 Episcopus Ratisbonensis obiit et Rex Bavariae, iuxta Concordatum anni 1817, clare renuntiavit se Servum Dei suc­ces­sorem eius elegisse. Aliquibus litteris carentibus, in Consi­storio autumni eodem anno Summus Pontifex praeconizare eum non potuit et statutum est proximum vernum expectare. Autem die 8 mensis Martii anno 1833 ob brevem infirmitatem Servus Dei diem suum in terra clausit. Fama sanctitatis quae circumfudit eum et adhuc circumdat fundamentum habet in heroico cotidianoque eius virtutum exercitio, quod etiam in rebus adversis ac doloribus eum sustinuit.

    Hac ipsa sanctitatis fama iuxta Curiam ecclesiasticam Ratisbonensem Processus Ordinarius Informativus a die 16 mensis Decembris anno 1955 ad diem 20 mensis Iulii anno 1959 celebratus est necnon, normis servandis in Causis Beatificationis et Canonizationis mutatis, Inquisitio Dioecesana a die 8 mensis Martii ad diem 5 mensis Decembris anno 2001 habita est. Haec Congregatio de Causis Sanctorum die 8 mensis Novembris anno 2002 de utriusque iuridica validitate decretum prodidit. Positione confecta ac die 4 mensis Februarii anno 2003 Historicorum Consultorum iudicio subiecta, secundum consuetudinem an Servus Dei more heroico virtutes christianas excoluisset disceptatum est. Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum  die  2  mensis  Octobris  anno  2018  votum  suum protulit adfirmativum. Patres Cardinales et Episcopi Ordinaria in Sessione diei 29 mensis Octobris anno 2019 congregati, cui egomet ipse Angelus Cardinalis Becciu praefui, Servum Dei heroicum in modum virtutes theologales, cardinales iisque adnexas exercuisse professi sunt. 

    Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe­rantia et Fortitudine iisque adnexis in gradu heroico Servi Dei Michaëlis Wittmann, Episcopi titularis Miletopolitani et Auxiliaris Ratisbo­nensis, in casu et ad effectum de quo agitur.

 

    Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congre­gationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

    Datum Romae, die 28 mensis Novembris a.D. 2019.

 

Angelus Card. Becciu

Praefectus

 

                                                            + Marcellus Bartolucci

                                                            Archiep. tit. Mevaniensis

                                                            a Secretis