Antonio Franco

Antonio Franco

(1832-1626)

Beatificazione:

- 02 settembre 2013

- Papa  Francesco

Ricorrenza:

- 2 settembre

Religioso, Prelato e Abate di Santa Lucia del Mela, totalmente dedito alla cura delle anime, alla carità verso i poveri e gli ammalati, alla lotta contro l’usura e alla ricostruzione della Cattedrale, per la quale impiegò il suo personale patrimonio

  • Biografia
  • LITTERAE APOSTOLICAE
  • dalla beatificazione
Ministro di Dio e uomo di giustizia

 

Antonio Franco nacque a Napoli il 26 settembre 1585 in una famiglia benestante e di devota religiosità.

Caratterizzato da spiccata intelligenza, compì precocemente gli studi superiori e, appena diciasettenne, conseguì la laurea in Utroque jure presso l’Università di Napoli. Alla stessa età ricevette la tonsura. Dopo un breve periodo trascorso a Roma, per un ulteriore arricchimento culturale e religioso, fu ordinato sacerdote.

Quindi, nominato dal re di Spagna cappellano di corte, si trasferì a Madrid. Nel 1617 fu nominato Prelato di S. Lucia del Mela, in Sicilia.

Nei vari ambiti in cui si svolse la sua vita, evidenziò sempre una condotta esemplare; corrispose con sincera fedeltà agli obblighi inerenti al ministero, in modo speciale quelli dell’amministrazione dei sacramenti e dell’assistenza materiale e spirituale ai poveri e agli infermi, dando prova di un costante progresso nella perfezione spirituale; si rivelò un autentico uomo di Dio, un pastore zelante e un evangelizzatore instancabile. In ossequio ai decreti del Concilio di Trento, promosse una dettagliata riforma delle istituzioni ecclesiali, vigilando particolarmente sulla formazione dei sacerdoti, sull’insegnamento della dottrina cristiana e sulla correttezza della pietà popolare.

Non risparmiò alcuna energia per l’elevazione morale e spirituale della comunità, rivelando anche una spiccata sensibilità sociale ed emanò severi decreti contro gli usurai. Il 2 settembre 1626 il Servo di Dio si spense serenamente tra quanti l’amavano e già diffondevano la sua fama di santità.

FRANCISCUS PP.

LITTERAE APOSTOLICAE

VENERABILI DEI SERVO ANTONIO FRANCO
CAELITUM BEATORUM TRIBUITUR DIGNITAS*

 

Ad perpetuam rei memoriam. — « Mandatum novum do vobis, ut diligatis invicem; sicut dilexi vos, ut et vos diligatis invicem. In hoc congnoscent omnes quia mei discipuli estis: si dilectionem habueritis ad invicem » (Io 13, 34-35).

Domini Iesu verba, quae Evangelium secundum Ioannem nobis tradidit, summa fuerunt norma, cui congruenter Dei Servus Antonius Franco se aequavit: altam solidamque cum Deo coniunctionem in fide communicare cum proximo valuit, cum per perfectam in fratres caritatem pervaderet sui operis intellectus pastorisque fructus. In se negligendo ac sacramentis ministrandis regulam invenit cui vitam suam, communitati inservientem, aequaret, plane de laborioso animarum pastoris officio conscius.

Dei Servus die XXVI mensis Septembris anno MDLXXXV Neapoli ex nobili patricio Orlando Franco et Anna Pisano, baronis Pascarellae filia ortus est. Intra familiam, quae fide christianaque pietate eminebat, solida religiosa disciplina est institutus, quae severa operositate distinguebatur et magna in pauperiores caritate. Humanitatis absolutis curriculis, in quam peculiarem in modum inclinabatur, apud Neapolitanam studiorum Unversitatem iuris disciplinae operam dedit atque in utroque iure lauream est consecutus, cum interea sacerdotalis vocationis compos fieret, unde circiter anno MDCVII sacro Ordine est auctus. Unum et viginti annos natus Romam se contulit, ubi aptum invenit locum, ut ultra intellectum spiritumque alere posset.

Anno MDCXI Philippus III, Hispaniae rex, suam apud regiam cappellanum eum elegit. Dei Servus, huius muneris dignitatem suscipiens, ad tempus Matritum se contulit, ubi meditate solliciteque suum officium exercuit, sacramenta ministrando pauperioribus corporaliter spiritaliterque subveniendo, per continuatum evangelicae caritatis exercitium suam spiritalitatem perficiendo. Tanta virtus Regem non latuit, qui, permagni Dei Servum faciens Cappellanum Maiorem Regni Siciliae, ut Abbatem ac Praelatum Praelaturae Nullius Sanctae Luciae, iisdem servatis privilegiis quae praedecessoris fuerunt, eum constituit. Die VIII mensis Maii anno MDCXVII Antonius Franco, a Summo Pontífice Paulo V per breve confirmatus, sollemniter in munus est ingressus.

In Praelatura moderanda Dei Servus clara sapientique prudentia eminuit, qua ipse egit, Concilii Tridentini doctrinam et pastoralia recipiens indicia. Ad sancti Caroli Borromeo exemplum, communitatis vitam in ordinem redegit, suo e clero probos mores apostolicumque fervorem exquirens. Ipse porro vitae exemplar fuit: multa de suis commodis cum detraheret, eius pastoralis actio in Evangelio inter pauperes, scilicet pastores et agricolas, diffundendo vera et efficax evasit. Dioecesim reformavit, super corporis spiritusque Sacerdotum religiosorumque institutionem vigilando; liturgiam roboravit veluti spiritalis unitatis partem atque communem vitam animavit per annuas pastorales visitationes, synodos et complura subventionis caritatisque opera. Eius spiritales divitiae in indigentiorum necessitates continenter sunt conversae, per severa decreta feneratores coercendo atque omnimodis indigentibus, infirmis debilibusque subveniendo.

Die II mensis Septembris anno MDCXXVI, paenitentia et diuturnis abstinentiis, in aegrotum corpus illatis, consumptus, Dei Servus e vita excessit, amore et communitatis animis gratis circumdatus. Subsequentes recognitiones eius corpus incorruptum reppererunt.

Propter eius sanctitatis famam apud Messanensem Sedem Inquisitio dioecesana constituta est. Cardinales Patres Episcopique in Sessione Ordinaria coadunati eius virtutes heroum in modum exercitas iudicarunt. Heroicae tales virtutes per Benedicti PP XVI Decretum die XIV mensis Ianuarii anno MMXI sunt agnitae. Idem Summus Pontifex Decreto die XX mensis Decembris anno MMXII miraculum agnovit a Deo per intercessionem Antonii Franco patratum atque statuit ut beatificationis ritus Messanae die II mensis Septembris anno MMXIII celebraretur.

Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Dei Servum Antonium Franco adscribimus:

Nos, vota Fratris Nostri Calogeri La Piana, S.D.B., Archiepiscopi Metropolitae Messanensis-Liparensis-Sanctae Luciae, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifídelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Antonius Franco, Praelatus Ordinarius et Abbas Sanctae Luciae, pastor secundum cor Christi, evangelicae caritatis fervidus testis, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die secunda mensis Septembris, qua in caelum ortus est, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti.

Haec vero quae hodie statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus.

Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die II mensis Septembris, anno MMXIII, Pontificatus Nostri primo. 

 

De mandato Summi Pontificis
loco Secretarii Status

PETRUS PAROLIN
Archiepiscopus tit. Aquipendiensis

Festa ieri pomeriggio a Messina dove è stato proclamato Beato mons. Antonio Franco, prelato e abate di S. Lucia del Mela, vissuto tra il ‘500 e il ‘600, “esemplare testimone del Vangelo”, come ha ricordato domenica il Papa all’Angelus. La cerimonia, nella basilica cattedrale, è stata presieduta dal cardinale Angelo Amato, prefetto della Congregazione delle Cause dei santi. Da Messina.


Mons. Antonio Franco, seguendo una forte vocazione spirituale, dedicò la sua vita alla difesa e al sostegno dei poveri. Lottò contro il racket scagliandosi contro il prestito a usura e si batté per la dignità delle donne. A mons. Franco si attribuisce, inoltre, il miracolo di un'inspiegata guarigione di una donna da un cancro allo stomaco. Il corpo incorrotto è stato ricomposto ed è stato esposto al culto nel corso della cerimonia di beatificazione. Durante l’omelia il card. Angelo Amato, parlando del Beato ha detto: “Oggi la chiesa di Messina è in festa per la beatificazione del Venerabile Antonio Franco, Prelato ordinario di Santa Lucia del Mela, vissuto tra il 1585 e il 1626. Si tratta di un sacerdote cosiddetto tridentino, perché modellato sull’esempio di San Carlo Borromeo, pastore interamente dedito alla cura dei fedeli, alla loro istruzione e soprattutto alla loro edificazione, col buon esempio di una vita santa”. “Ancora vivente, mons. Antonio Franco – ha proseguito il cardinale Amato - era venerato per la sua vita santa e per la sua fama di taumaturgo, con interventi prodigiosi a favore degli ammalati e dei contadini". "Si tratta di un evento storico - ha sottolineato anche l’arcivescovo di Messina mons. Calogero La Piana - perchè è la prima beatificazione della nostra Chiesa, un dono di grazia che accogliamo con gioia e vogliamo valorizzare per stimolare il nostro cammino di fede”.

Mons. Franco fu uomo di grandi doti umane e spirituali che mai si risparmiò per aiutare gli altri, come spiega il card. Angelo Amato:

"A quel tempo la Prelatura aveva circa 4200 abitanti, quasi tutti contadini e pastori. Nel governo di questa Prelatura, unita alla diocesi di Messina solo dal 1986, il Servo di Dio si distinse per la sua sapiente azione pastorale, migliorando la vita religiosa del popolo e del clero. Era particolarmente generoso con i poveri. Morì in odore di santità, il 2 settembre 1626, stroncato dalle penitenze e dalle continue astinenze. I quattro secoli che ci separano da lui non ne attenuano il messaggio, ma anzi lo rafforzano. Anche oggi i poveri sono in mezzo a noi, e anche oggi il cristiano è chiamato dal Signore a essere buon samaritano per i feriti nel corpo e nello spirito, che invocano la nostra carità. Siamo generosi, come fu sommamente generoso il nostro Beato".